Ik had dus eind vorig jaar contact met Humanitas opgenomen omdat de eenzaamheid me af en toe naar de keel vloog. Ik moet iets doen maar waar begin ik?
De coördinatrice die je aan een maatje koppelt kwam langs. Een hele leuke jonge vrouw. Ze vertelde dat ze die ochtend bij een nieuwe client was langs geweest die hetzelfde probleem had. Meneer was aan huis gebonden want hij was invalide en zat in een rolstoel. Hij was bioloog, had veel gereisd en schreef voor wetenschappelijke tijdschriften.
Ik zei spontaan: ‘Misschien kan ik een keertje bij hem langs om een kopje koffie te drinken.’
Ik ben absoluut niet op zoek naar een relatie. Wel naar vriendschap. Een kletspraatje. Misschien een keer samen wat eten. Iets ongedwongens.
Vandaag was het zover. Ik werd om 14.00 uur verwacht op de gracht waar ik 52 jaar geleden mijn Amsterdamse carrière begon.
Men zegt wel: Geen verwachtingen. Maar stel je voor dat het een norse, verbitterde man is. Ik was toch wel zenuwachtig. Laat het in godsnaam klikken.
En het klikte. Hij heeft een progressieve hersenaandoening waardoor zijn benen verlamd zijn geraakt. Hij is dus voor alles van anderen afhankelijk. Vijftien jaar geleden openbaarde de ziekte zich en zo verloor hij zijn baan. Na een uur werk moest hij een uur rusten. Het was niet te doen. Hij vertelde dat hij heel snel vermoeid raakt. En de eenzaamheid greep hem ook bij de keel.
Het is een ontzettend zachtaardige, lieve man die een vreselijke tragedie in zijn leven heeft meegemaakt. Daar ga ik niet over schrijven. Dat is zijn privacy.
Zijn hele kamer stond vol met houten beelden en maskers uit Afrika en Nieuw-Guinea. Prachtig.
Ik had een grote bos tulpen voor hem meegebracht waar hij als een kind zo blij mee was. Daarna heb ik een kopje thee voor ons gezet en anderhalf uur gezellig zitten kletsen.
Hij heeft in het kort zijn levensverhaal verteld, ik het mijne. Daarna over van alles en nog wat zitten praten. Je kan duidelijk aan iemands houding en gezicht zien of hij begrijpt wat je bedoelt. We hebben gelachen. Een schat van een man met een klote ziekte.
Hij krijgt veel hulpverleners over de vloer. Dat kan ook doodvermoeiend zijn, altijd bezig met je problemen.
Ik kom alleen maar langs voor de gezelligheid. We waren allebei tevreden met het kopje thee en de gedachtenwisseling.
Het klikte. Leuk hè.
‘Ik laat het aan jou over als je weer zin hebt om af te spreken’, heb ik gezegd. Hij moet altijd rekening houden met zijn lichamelijke gesteldheid. Dat verschilt per dag.
De coördinatrice van Humanitas vond het stoer dat ik bij de bioloog langs ging. Stoer? Het is beter dan dag in dag uit alleen thuis zitten. En wie weet is het een begin van een mooie vriendschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten