Een waf-waf nov 2020

Ik dacht: ik moet mezelf aanleren positiever te denken. Ik concentreer me veel te veel op wat ik niet heb dan wat ik wel heb. Ik keek naar lady C’s programmaatje waarin ze vragen van kijkers beantwoordt. ‘Bent u verbitterd of rancuneus over bepaalde mensen die u niet fatsoenlijk hebben behandeld?’

‘ Nee, een mens heeft dromen die vaak niet uit komen. Dat overkomt iedereen. Iets graag willen hebben maar dat onbereikbaar is. Wie kent dat niet. Zo is het leven. Ik heb mijn portie wel gehad met mijn narcistische moeder en kwaadaardige ex-echtgenoot. Ik ben niet rancuneus. Mijn leven is anders gelopen dan ik gedroomd heb. Maar ik richt me nu op wat ik wel heb. Ik ga niet verbitterd mijn graf in.’

Ja, dacht ik, zo gaat het bij de meeste mensen. Er zijn er toch weinig wiens dromen uitkomen. Als kind had ik positieve verwachtingen. Maar mijn leven is totaal niet verlopen zoals ik dat graag gezien had. Het is niet anders. Je hebt het maar te slikken. Bovendien is niet alles negatief geweest. Op dit moment heb ik het eigenlijk beter dan ooit. Ik woon alleen in een prachtig huis in een fantastische omgeving en er is niemand die aan mijn kop zeurt. Of iets afkeurt of ongevraagd advies geeft. Of constante aandacht nodig heeft. Niemand die mij vertelt hoe ik mijn huisje inricht. Ik mag doen wat ik wil. En ik hoef godzijdank niet meer te werken. Dus, positief denken in plaats van malen over het verleden. Ik geloof niet dat de mens een vrije wil heeft. Je kunt wel een doel in je leven hebben maar er zijn altijd blokkades, spelbrekers en natuurrampen. En niet vergeten de hormonen die je allerlei richtingen opsturen. Die zijn de baas. Het dierlijk instinct overheerst omdat wij gewoon zoogdieren zijn. Je hebt niets te willen. Je kunt jezelf wel trainen om luchtiger over de mislukkingen te denken. Ik heb mijn best gedaan maar het leven neemt voortdurend grillige wendingen.

Dus ik oefenen. Ik ga met een grote boog om negatieve types heen en denk ‘happy thoughts’. Dus wandelde ik met Missy in het zonnetje. Missy huppelt altijd, ruikt dan een minuut aan een grassprietje. Ze heeft niets met andere honden. Wel met mensen. Ze loopt op iedereen af die ons tegemoet komt alsof het een bekende is. Op de brug passeerden we een vrouw met een peutertje in een wandelwagentje. Ze wees met haar kleine vingertje naar Missy. Dat vind ik ook zo knap van die kleintjes. Ze begrijpen het concept van wijzen. De vrouw zei: ‘Ja, dat is een waf-waf.’ Ze liep door en ik hoorde haar herhalen: ‘Dat is een waf-waf.’ Ik wilde haar na roepen: ‘Het is een hond!’ Waarom zou je een kind eerst verkeerde termen aanleren? Een broem-broem, een tuf-tuf, een gangbang. Dat vind ik zo absurd. Zat ik me toch weer te ergeren. Ik was boos-boos om die dom-dom. Vlug aan iets positiefs denken. Ik begon zachtjes te zingen: ‘Shiny, happy people.’ Daarna drie keer goed in- en uitademen. Ik wil een cursus Hoe negeer ik alles dat me niet aan staat. Het moet te leren zijn. Ik ga toch echt niet vreemde mensen corrigeren. Dat is een no-no.