De Verhuizing
k ben met drie dingen tegelijk bezig. En dat voor iemand met de energie van een schildpad en dito uiterlijk. De derde verdieping is vrijgekomen dus er vindt een interne verhuizing plaats. Maar eerst moet alles inclusief de zolder, want die hoort er ook bij, hoera, geschilderd worden. Wat mij betreft wordt alles spierwit. Het kan ook zijn dat we volgende maand al het pand moeten verlaten want het staat in de verkoop. Dagelijks komen er geïnteresseerde kopers langs: jonge yuppen, dieseldikes, Israeli’s, zakenlui. Zo’n pandje in het centrum blijft, ondanks de zogenaamde economische crisis, gewild.
Ook al ga ik er een stuk op vooruit wat woonruimte betreft, toch hoop ik dat zich snel een koper meldt met een grote zak geld, uiteraard. Eindelijk verlost van financiële problemen. HS wordt in augustus 65 jaar maar denkt dat hij het eeuwige leven heeft. Dat denken optimisten altijd, al lopen ze rochelend en hoestend de trap op. "Ach wat maakt het uit dat ik rook", zegt de optimist, "dan word ik inplaats van 98 jaar, 93 jaar." Ik ben pessimist en het zou me niet verbazen als pessimisten eerder doodgaan. Gewoon van het piekeren over eventuele gevaren. Zelfs als HS zijn huis verkoopt heb ik reden tot zorgen; hij kan niet met geld omgaan en hij vertrouwt mensen heel snel.
Ik leerde in mijn cursus Zelfontplooiing dat ik andermans problemen niet de mijne moet maken. HS is de tegenpool van mij. Als wij bijvoorbeeld wandelen, wil hij altijd over een hek stappen op verboden terrein. Ik heb daar helemaal geen zin in. Ik ga over de gebaande paden, die zijn er niet voor niets.
Gisteren was ik even na werk op de tuin. De mollen hadden flink huisgehouden waardoor het grasmaaien bijna onmogelijk is. Ik stuit steeds op hobbels en heuveltjes. HS wil natuurlijk eeen elektrische maaier aanschaffen. ‘Dat mag niet’, zeg ik. Ik zit niet te wachten op conflicten met de tuincommissie.
Tussen de bedrijven door ben ik ook nog mijn cv aan het pimpen. En aan het solliciteren. Ik las een rapportje over mezelf van het arbeidsburo waar ik niet vrolijk van werd. Het was eind jaren 90 opgesteld. Werk- en denkniveau: middelbaar, lees ik. Zij is voor de rest van haar leven aangewezen op gesubsidieerde arbeid, volgens de medewerker. Zo zie ik dat zelf helemaal niet. Ik sprak eens lang geleden een collega, een nogal dom typje dat 3x zoveel verdient als ik. "Ja maar ik heb een HBO-diploma." "En ik ben afgestudeerd aan de Universiteit des Levens", zei ik met Johnny van Doorn in mijn achterhoofd. Daar begreep ze natuurlijk niets van.
30 aug 2009
Omdat ik de persoonlijkheid van een wolaapje heb, raakte ik helemaal van slag door de onzekere woon- en niet te vergeten werksituatie. Vooral omdat HS en ik niet op één lijn zaten. De enige manier om de ernst van de situatie aan HS duidelijk te maken is door hysterie. Weken van hard werken naar een onduidelijk doel hadden zijn tol geëist. Onredelijk gedrag schijnt af en toe nodig te zijn. Heel hard gillen heeft meer effect dan vol redelijkheid blijven discussieren. Nee, ik ga niet naar Bali, Florida of Frankrijk. Ook niet naar Groningen, Noorwegen of Luxemburg. Amsterdam is te duur en eigenlijk heb ik genoeg van de stad. Zuid-Limburg dan, opperde HS. Kijk, dat klinkt beter. We spreken de taal, de huizen zijn betaalbaar, je kunt er boeken uit de bibliotheek lenen. Ik werd gelijk rustiger.
We vonden een woning vlakbij Maastricht voor een betaalbare prijs. Mèt een wijnkelder.Mij lijkt het wel wat. Genoeg ruimte voor logés. Ik heb alvast een afspraak met de makelaar gemaakt.
29 aug 2009
Ik ga er altijd prat op dat ik zo weinig spullen heb. Dat viel vies tegen toen ik afgelopen week verhuisde. Ik had al 10 zakken met rotzooi weggegooid en nog draafde ik trappen op en af met zakken kleding, boeken, papieren en onduidelijke dingen. Het liefst had ik alles bij het grof vuil gezet. Vooral uit mijn achterkamer kwam een troep die daar dus al jaren in kasten staat te niksen. Wat moet je ermee? Als ik dan eindelijk de knoop heb doorgehakt en onpraktische keukenrolhouders heb weggesmeten, vind ik het later terugbij HS. Hij is net een hond die alles opgraaft dat ik net begraven heb. Hijgend, kwijlend, kwispelend met z’n staart staat hij voor me. Kijk eens wat ik heb gevonden, zo’n handige keukenrolhouder. Neeeee!
Ik was dan ook niet te genieten, ik geef het eerlijk toe. ’s Ochtends vroeg opstaan kasten uitruimen, naar werk, daarna sjouwen naar boven. Twijfelen of ik die rok zal bewaren. Gooi toch weg, die draag je nooit. Vergeet maat 38. Ondertussen liep HS voor mijn voeten. ‘Hou jij even die kabel vast, dan kijk ik beneden of hij het doet.’ Ik was gelijk mijn internetverbinding kwijt. Niets werkt onmiddellijk. Tierend en vloekend loop ik door het huis. HS neemt dat persoonlijk op. ‘Ik doe van alles voor je en dan is het nog niet goed.’ Sorry, ik ben gewoon een beetje overspannnen en ook oververmoeid.
De 3e verdieping is trouwens een genot, licht en ruim. En zelfs het armetierig zoldertje is voor mij een rustpunt. Er staat een zitbadje dat HS er uit wilde slopen maar ik vind het ontspannend badderen. Als ik in het bad sta, kijk ik over de daken van Amsterdam. Wat een luxe. Jammer dat we over 2 en 1/2 maand weg moeten wezen en nog geen ander onderdak gevonden hebben. HS wil in Frankrijk een huis kopen en zoekt op internet. Of in Florida, Luxemburg of Bali. Elke dag komt hij met een ander plan. En als rasoptimist ziet hij geen problemen. Ik zie allerlei praktische bezwaren. Dus de toekomst is zeer onzeker.
Afgelopen woensdag bezochten we Hoorn. We zouden een gerenoveerd boerderijtje bekijken ergens op het platteland. We zijn er nooit aangekomen omdat de bus slechts 1 keer per dag rijdt. Dus hebben we er maar een dagje Hoorn van gemaakt.
20 aug 2009
Bij de pont in IJmuiden stond een groepje meiden. ‘Wat is die generatie toch lang’, dacht ik. Ze waren stuk voor stuk minstens 1.80 m. Toen ik in 2002 mijn vriendin I. in Amerika bezocht, viel het me al op dat de mensen die ik ontmoette, moesten bukken om mij te begroeten. Ik voelde me voor het eerst van mijn leven een dwerg.
Tijdens het verhuizen kwam ik de complete Modermismen tegen van Kees van Kooten. Af en toe lees ik een stukje om mijn buikspieren te trainen. Ik moet er hardop om lachen. Hij schrijft ook over de lengte van onze en de nieuwe generatie.
– Een vader die 1.68 m mat, ontleende daar nog ruim voldoende gezag aan en het sprak vanzelf dat het gezinshoofd levenslang de langste bleef.-
En over vroeger,
– Als ik het mij goed herinner, mocht je toen met een lengte van 1.63 m al bij de politie. Meisjes moesten daarvoor minimaal 1.59 m meten, maar zulke lange slierten zag je maar zelden. Ga maar na: Brigitte Bardot was destijds 1.51, Simone Signoret mat 1.48 en Edith Piaf haalde, op hoge hakken, krap 98 centimeter-
Nu racisme niet meer bestaat (op MTV gaan er net zoveel real life soaps over steenrijke blanken als zwarten. De laatsten voornamelijk rijk geworden in de rapindustrie) is discriminatie verlegd naar andere zondebokken: kleine mannen. Jonge miljonairs worden op tv geholpen met het zoeken naar de juiste partner door een gebotoxte bitch. Ze interviewt dames terwijl de heren achter een éénrichtingsspiegel meekijken. De ene miljonair is mooie zwarte man, de ander een klein blank ventje. De bitch zegt: ‘Ik heb een man in de aanbieding, miljonair met een fantastisch huis en een eigen bedrijf. Hij is zwart, is dat een probleem’ Nee, hoor, helemaal niet. De ander miljonair enzovoorts, hij is 1.78 m. Gedverdemme, nee dat trekken de dames niet. En dat is iets wat je met al het geld in de wereld niet kunt veranderen, je lengte. Die golddiggers waren zelf natuurlijk allemaal zo’n 1.85 m.
20 aug 2009
Je kunt niet verwachten dit je binnen drie maanden een nieuwe woning hebt gevonden die voldoet aan al je eisen. HS is vooral gecharmeerd van bouwvallen en opslagruimte terwijl ik een prettig huisje voor ogen heb in een mooie omgeving. Via Woningnet zoek ik een eenvoudige benedenwoning met tuin in Amsterdam. Ik kan de katten niet op een flatje zetten. HS heeft soms wel 2 nieuwe ideeën per dag. Zo wilde hij afgelopen zaterdag in IJmuiden gaan zoeken. Op internet zagen we aardige pandjes maar het leek me verstandig eerst de sfeer in die stad te snuiven. We namen de vleugelboot die je in een klein half uurtje naar IJmuiden draagt. De omgeving was precies zo lelijk als ik me altijd had voorgesteld. De buurtjes met uitsluitend laagbouw hadden iets armoedigs, een beetje de Schilderswijk in Den Haag in de jaren 60. Wij konden geen stadskern vinden. Wel een winkelcentrum waar afgekeurde Hell’s Angels met hun bejaarde groupies rondhingen. Bovendien is de omgeving ook zeer onaantrekkelijk. Om een uur of 17.00 uur kwam de stank van zwavel onze neuzen in. Dat deed de deur dicht.
HS had nu iets op het oog in Alkmaar en Zuid-Frankrijk. Ik merk het wel.
10 aug 2009
Zolang ik in deze fantastische straat woon, is het hier een lawaai van jewelste. Er zijn huizen gesloopt, gebouwd, er is een tram aangelegd (een wonder van techniek maar wat er allemaal bij komt kijken. Helse machines die een enorme herrie voortbrengen. Overal in de straat staan de onvermijdelijke groepjes gepensioneerde mannen met de handen op de rug die naar werkzaamheden kijken) en er zijn ook nog een paar pandjes de lucht in gegaan. gaslek Sinds vorige maand worden de huizen naast ons gepulst. In één moeite door graaft men er ook kelders. Het klinkt of het werk met de hand wordt gedaan, van 8-tot 16.00 uur is men bezig met een pneumatische boor. Alleen tussen 12.30 en 13.00 uur is het rustig, schafttijd. Ik heb het gevoel of ik al 13 jaar op een bouwplaats woon. De straat wordt steeds chiquer, alcoholisten en heroïnehoertjes zijn dood of weggejaagd naar een ander deel van de stad.
Toen HK hier kwam wonen, in 1985, was het de afvoerput van Amsterdam. HK werd regelmatig aangesproken door junkiedames die op hakken waggelend over de rijweg liepen. ‘Schat, ga je mee?’ Hk: ‘Sorry, ik moet werken.’ Aan het begin van de Czaar Peter stond een groepje biero’s dat elke langsfietsende vrouw voor Hoerrr! uitschold, en alle mannen voor Homo’s! Dat waren de enige termen die in hun aangetaste hersens naar boven kwamen drijven. Toch werd er geprotesteerd bij de aanleg van de tram. De straat werd door oude bewoners symbolisch ten grave gedragen onder het motto: vroeger was alles beter. Toevallig hebben wij vroeger meegemaakt, het was een armoedig zootje maar daar geven sommige mensen de voorkeur aan. Een oude kennis die hier verderop woont, schreeuwt altijd naar de bewoners van de nieuwbouw: Kapitalistische yuppen! Ongelofelijk dat er nog altijd mensen zijn die blijven geloven in het communistische systeem.
Laatst verscheen er een nieuwe alcoholist in de straat. Hij komt meestal op vaste tijden langs, 19.00 uur ’s avonds en schreeuwt: ‘Ik weet wat vriendschap is!’ Ik heb de neiging om terug te schreeuwen: ‘Vriendschap is ophouden met drinken!’ En HS en ik passeerden zaterdag een oudere Surinaamse man die dreigend zei: ‘Ik heb vandaag een hele korte lontje.’ Ik wilde zijn grammatica nog verbeteren maar zag er toch maar vanaf. We hebben geleerd deze mensen vooral niet in de ogen te kijken.
12 sept2009
Het herenhuis in Limburg bleek een bouwval te zijn. Wèl met een enorme lap grond erachter die veel waard zou zijn. I. die ons helemaal naar het zuiden gereden had keek mij veelbetekenend aan toen de makelaar het interieur toonde. ‘Dat wordt een 100-jaren plan’, fluisterde hij. De parketvloer op de begane grond was gewoon zeil met een motiefje. Overal zag je vochtplekken, de plinten zaten los van de muur, de deurposten waren half vergaan.
De 1ste verdieping was, vreemd genoeg, enigszins opgeknapt, waarschijnlijk voor de foto om kopers te lokken. Muren en plafonds waren wit geschilderd, de badkamer was netjes geïnstalleerd maar toch bood het geheel een armoedig aanzicht. De zolder was een drama, je kon door de dakpannen de blauwe lucht zien. Want het was wel prachtig weer. De zogenaamde stallen hadden geen dak, de vloeren bestonden uit aangestampte aarde. De mooie tuin rechts van het pand hoorde er niet bij. Terwijl elk normaal mens terugdeinst bij het zien van het krot, wordt HS juist enthousiast. Hij kan er namelijk zijn ‘spullen’ kwijt.
Later op de dag betraden we, voor een plaspauze, het cafeetje aan de overkant. De uitbater wist wel het één en ander over het herenhuis te vertellen. Hij was oud genoeg om zich te herinneren dat NSB-ers tijdens de oorlog, alle waardevolle spullen uit het huis haalden. Kostbaar porselein enzo. Ik zag het voor me. Ratachtige types met als hoogste doel andermans bezittingen naar hun hol slepen. ‘Bij zware regenval’, zei de man, ‘loopt al het water onder de deur het pand in.’ Dat had de makelaar ons niet verteld. Er liep een vaste klant de tent binnen. Een klein menneke met een snor. Hij hoorde dat wij op huizenjacht waren, dat HS kunstenaar was en zei met vet Limburgs accent: ‘Er staat een boerderij te koop aan de andere kant van de stad. Van een kunstenaar die vastzit wegens dubbele moord.’
Wordt vervolgd
12 sept 2009
De stamgast tekende op een papiertje hoe we het beste naar de boerderij konden rijden. HS is opgeleid als beeldhouwer maar heeft in het verleden ook ijzer gesmeed. Volgens de uitbater kwam er mèt de boerderij ook een smederij. Perfect! ‘Bovendien’, zei het menneke,’komen er duizenden auto’s per dag langs. Goed voor de klandizie.’ Duizenden auto’s, ik fronste mijn wenkbrauwen, en welke klandizie? Gingen we nu langs een snelweg wonen in een huis van een moordenaar die waarschijnlijk volgens Nederlands recht over 6 jaar weer op vrije voeten zou zijn? En iets verkopen langs de weg? Ik had het gevoel dat dit een kant op ging die me helemaal niet aanstond.
HS had zich al aan me geërgerd. Hij vond me bij voorbaat negatief. Neem nu het vervallen herenhuis. Het dak, de vloeren, plinten enzovoorts waren toch details. En sinds wanneer had ik verstand van techniek? HS zelf had toch een veel betere kijk op dat soort zaken.
I. stond aan mijn kant maar tegenover HS hield hij zich op de vlakte. Terwijl ik een medestander nodig had. Iemand die luid en duidelijk zou zeggen, HS dit is gekkenwerk. ‘Laten we maar even naar die boerderij gaan kijken’, zei I, die ook van het harmoniemodel is. ‘We komen hier toch niet meer terug’, fluisterde hij vals tegen mij. Ik sloeg mijn ogen ten hemel en we stapten in de auto. Rechtdoor, rechtsaf, na 4 stoplichten weer rechtsaf en dan is het tegenover het benzinestation. Op de hoek van de drukke verkeersweg zagen we de, het plaats delict. Hier had die zogenaamde kunstenaar twee mannen aan zijn mes geregen. Langs het oude huis, dat eigenlijk uit meerdere gebouwen bestond met middenin een binnenplaatsje, had de man een grote expositieruimte gebouwd. Het was niet helemaal af. Hij was natuurlijk geïnterrumpeerd door de politie die hem in de boeien sloeg.
Op de grond lagen twee plantjes en een kaarsje waarschijnlijk bedoeld ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Aan de zijkant van de nieuwbouw lagen stapels oud hout waarover een grote boktor rende. Het hout was aangevreten door houtworm. Ik kreeg een onbehaaglijk gevoel en wist zeker dat ik hier nooit van mijn leven zou gaan wonen. Opeens was ik de mannen kwijt. Mijn God, zou de geest die I. achter de gordijntjes in het herenhuis had waargenomen, nu al hebben toegeslagen? Toen ik nog eens goed om me heen keek, zag ik ze allebei in de bosjes wateren. Ik liep alvast naar de auto want ik wilde naar huis. Wat deed ik hier in godsnaam?
I. reed in een bestelbusje met plaats voor ons drieën op de voorbank. HS zat in het midden en viel al snel in slaap. De narcolepsie veroorzaakt niet alleen slaperigheid maar ook hallucinaties. Wij probeerden een bordje te vinden dat ons uit het stadje zou dirigeren. We zagen Sittard en Heerlen maar niet Weert of Eindhoven. Het leek wel of we rondjes bleven rijden. Op een geven moment bevonden we ons binnen de stadsgrenzen van Heerlen. Nergens werd Weert aangegeven. We zochten wel een half uur naar de juiste bewegwijzering. Tenslotte vroeg I. de weg aan een Marokkaanse Limburger. Via een parallelweg zaten we eindelijk in de juiste richting. We reden langs een bord waarop EINDHOVEN stond een een pijl rechtdoor. Hè, hè, ik kon achterover zakken en de Flair gaan lezen die op het dashboard lag. Ik zag aan I’s gezicht dat hij ook aan het einde van zijn latijn was. Het was nu een kwestie van rechtdoor rijden. Er daalde een weldadige rust over ons.
HS zat af en toe in zijn dromen te schokschouderen en te stoten met z’n ellebogen. Een gevecht tegen imaginaire vijanden. Hij brabbelde wat: ‘Welkom in België.’ Zwijgend reden we verder. ‘Waarom zitten we in België? ‘, vroeg HS. ‘We rijden richting Eindhoven, naar huis’, zei ik geduldig. Het viel me wel op dat we langs een hele saaie weg reden. Alle bomen hadden dezelfde hoogte, het wegdek werd steeds slechter. En… elke auto had een wit nummerbord met rode letters. HS had gelijk, we zaten in België. Brussel was dichterbij dan Amsterdam. Hoe was dat nu weer gebeurd?
I. keerde bij de eerste de beste afslag. Een half uur later reden we opgelucht Nederland binnen. Toen we Heerlen passeerden zei I, onze chauffeur:’Zag je dat? Die spookvrouw uit het Psychohuis vloog zo het raam uit. We zijn verlost.’ En inderdaad, ik zag haar witte, wapperende jurk verdwijnen in het glooiende landschap.
Thuis gekomen trok ik me terug en overdacht waarom ik me zo opgefokt voelde. Het was de afhankelijkheid van anderen, realiseerde ik me. En het daarmee gepaard gaande gebrek aan controle waar ik allergisch voor ben. Ik besloot mijn eigen plan te trekken.
25 okt 2009
‘Ik dacht dat jij niet op IJburg wilde wonen.’
‘Juist wel, dat was toch ons oorspronkelijke plan, als jij je huis verkocht had, huren we een woning op IJbrug voor een jaar.’
‘Jij communiceert ook slecht.’
‘Ja, omdat jij de ene keer naar Zuid-Limburg wil, dan naar Luxemburg, Groningen, Almere, Zaandam. Cyprus heb ik voorbij horen komen.’
‘Niet overdrijven. Dus je vindt die steigerwoningen wel wat?’
‘Ik zeg: doen.’
17 okt 2009
Ik onderschat de stress die onzekerheid veroorzaakt. Ik merk het pas als ik op de bank in slaap val en met bonzend hart wakker word. Ik bedenk dan wat ik allemaal nog moet doen terwijl we over een maand moeten verhuizen. En nog niet weten waarheen. Mijn huis, de tuin, mijn werk. Kan de vakantie nog wel door gaan want als ik ergens behoefte aan heb, is het aan flaneren over de boulevard van Madeira. Het zwaarst, in dit soort situaties, is als je geen actie kunt ondernemen. What to do, what to do? Alvast verhuisdozen halen bij de Praxis? Dat heb ik één keer gedaan, 5 dozen vervoeren met het openbaar vervoer. Een nachtmerrie. Even googlen, bezorgen van 50 verhuisdozen, met gratis bubbeltjesspul en plakband. Redelijke prijs en ik kan alles alvast zaadklaar maken zodat de verhuisjongens, op de grote dag, de rest kunnen doen.
HS leest een krantenartikel uit 1949 waarin vermeld wordt dat de burgemeester van Landsmeer gearresteerd is. Het bijna vergane stukje papier hangt aan de muur op zolder. Even op internet opzoeken waarom de man is opgepakt. Ja hoor, fout in de oorlog. Met dat gegoogel ben je zo weer een paar uur verder. Ik weet nu alles over Landsmeer
20 okt 2009
Gisteren bekeek ik een woning aan de Jozef Israelskade. Een mooie omgeving, prachtig uitzicht, weinig verkeer. De woning was minder. Drie hokjes, klein keukentje en douche, volkomen kaal. Wèl een grote tuin maar op het noorden dus erg donker. Bovendien staat er een rij grote bomen rechts die elk eventueel licht wegnemen. Tuin verder, uiteraard, geheel betegeld. Ik sta nummer 13 maar er kwamen maar weinig mensen opdagen. De meeste vertrokken ook gelijk. Ik heb de woning, in principe, geaccepteerd. Nu maar afwachten of ik hem krijg.
14 okt 2009
Ik betrapte een zakkenroller op de Dappermarkt, op heterdaad. Het was eigenlijk een hele zielige man. Hij stond aan een stalletje zogenaamd geïnteresseerd naar de uitgestalde waren te kijken. Tegelijkertijd liet hij zijn hand in de tas van de dame naast hem zakken. Eerst dacht ik, Horen ze bij elkaar? Maar toen hij wegliep besefte ik te maken te hebben met een pickpocket waarvoor via speakers op de markt gewaarschuwd wordt. Beware of pickpockets. Ik gelijk erop af (ik lijk mijn moeder wel). ‘Mevrouw, er zat een kerel in uw tasje te graaien.”Ik vermoedde al zoiets, maar ik heb nog alles’, zei ze. Daarna volgde ik de sjofele kerel die naar een vers slachtoffer zat te loeren. ‘Ik zag wel wat u deed’, zei ik tegen de verbouwereerde man, ‘u moet van andermans spullen afblijven.’ Ik trok met mijn wijsvinger mijn onderooglid naar beneden en zei: ‘Ik houd u in de gaten.’ Ik blufte natuurlijk want ik was niet van plan de man de rest van de dag te blijven volgen. Maar dat wist hij niet.
16 nov 2009
Keurig’, zei de verhuizer tevreden toen hij vanmiddag op mijn verdieping langs kwam om te checken hoe ver ik was met inpakken. ‘Dit is de bedoeling’ en tegen HS: ‘U heeft nog niet veel gedaan, hè, meneer S.’ HS gelijk beledigd. ‘Jawel, ik heb al een aantal dozen gevuld.’ ‘Dan heb ik zeker niet goed gekeken’, zei de verhuizer professioneel.
Ik weet niet waar HS ze vandaan haalt, de scharrelaars die hem soms komen helpen met grote klussen. Gisteren kwam er een mannetje langs dat bij mij aanbelde en riep: ‘Meneer S. ligt zeker nog in een coma?’ ‘Ik maak hem wel even wakker’, riep ik terug. Even later hoorde ik gesleep in de winkelruimte. De scharrelaar is al 25 jaar bezig met het opknappen van een boot zonder dat je vooruitgang ziet en kan HS’ spullen goed gebruiken. Ach, het is een ziekte. You can’t change what you don’t acknowlegde, nietwaar. Verder geen kwaad woord over de goede ziel.
Als je, zoals wij, een aantal maanden in een onzekere woonsituatie zit, krijg je last van bewustzijnsvernauwing. Het is net als bij een verbouwing, er komt geen einde aan. Altijd word je overvallen door onverwachte tegenslagen. Het is funest voor je relatie. ‘Had HS zijn pandje maar niet verkocht’, dacht ik laatst. Maar dat was ook geen optie. Ik hoop maar dat er iets moois uit voortvloeit. HS, de eeuwige optimist, zegt altijd: ‘Het komt wel goed.’ Ja, maar niet vanzelf, je moet er keihard voor werken. Dozen vullen! Terwijl ik nog zo ziek ben als een Mexicaanse hond.
Bob is gezond en wel op zijn logeeradres gearriveerd.
30 dec 2009
Ik liep maandag door de Czaar Peter langs het oude pand. Helemaal leeg. Waar word je nu zo gek van? Van de opeenhoping van frustraties. Als een zeker persoon zijn gezond verstand had gebruikt, was al die ellende niet nodig geweest. Ik vind het heel moeilijk om niet voortdurend boos rond te lopen. De gemakzucht en gebrek aan realiteitszin zijn gekmakend. Ik heb al mijn gevoel voor humor verloren. Toen ik naar Madeira vertrok en HS achter liet zeiden mijn collega’s: ‘Gaat dat wel goed?’ Mijn reactie: ‘Hij heeft het 50 jaar zonder mij gered dus… ‘Wat ben jij nuchter’, zeiden ze. Je moet het op een gegeven moment loslaten. Maar alles is fout gegaan wat fout kon gaan. En alleen door ingrijpen van anderen is alles goed gekomen.
Ik blijf maar boos. HS moest naar de bank om rekeningen te betalen. ‘Ik heb geen strippenkaart’, zei hij, als een kleuter. Ik ben maar weggelopen.
Ik heb een woord nodig dat mij kalmeert.
